Frédérique Matla Ouders:Voor de goede orde, “Mattie” is een afkorting voor “Frédérique Matla”, een bijnaam die zijn oorsprong vindt in de hockeysport en terloops is geaccepteerd door de Matla-familie. Tijdens de wedstrijd tussen de Orange Ladies en Nieuw-Zeeland is het niet ongewoon om de bijnaam “Mattie” te horen roepen in de woonkamer van de Matla.
De “vuist” die Peter noemt, is een traditie van voor de wedstrijd die de spits van Oranje vlak voor elke wedstrijd opvoert. Het was bijna als een gedeeld moment tussen een vader en een dochter. “Tijdens de opstelling zal Frédérique ons meestal zoeken terwijl we in het stadion zijn”, voegt Peter eraan toe. “In de meeste gevallen zijn we er.”
broers en zussen. Die drie kunnen het fantastisch goed met elkaar vinden. Maarten knikt instemmend. Dan, als haar dochter het veld heeft verlaten, zegt Fré’s moeder Anne-Hélène: “De eerste die Fré omhelst zodra ze het veld verlaat, is Maarten.” Hij slaagde erin een flink bedrag op te halen voor kinderen met een spierziekte. Toen ik thuiskwam, was het eerste dat door mijn hoofd ging.
k wil meer te weten komen over deze kinderen.” In diezelfde week bracht ik een bezoek aan Marie-Claire, een klein meisje dat leed aan een spierziekte. Terwijl we kletsten en hockeyen in de tuin, zaten we in de tuin. “Marie-Claire was degene die me op dat moment hielp om de dingen helder te zien.
Ziekten van de spieren zijn vaak degeneratief van oorsprong. Op het moment van haar overlijden voorspelden artsen dat Marie-Claire nog maar vier jaar te leven had. Ze is elf jaar oud vanaf het opstellen van deze zin. Ze groeide op in Valkenswaard. In de tijd van gras, roll-ins en buitenspel.
Zodra we elkaar gevonden hadden, hebben we meteen een vuist gemaakt en gebald. Zo van: we hebben er zin in. We gaan het gezellig met elkaar hebben.” Peter weet zeker dat de vuist van zijn dochter vlak voor de wedstrijd in Tokio de lucht in ging, ondanks dat de “vuist” niet op de foto te zien is. met de koffie allemaal bereid en voor u klaar. Peter, die is uitgedost in een oranje poloshirt en een oranje pet.
is gevuld met een buitensporige hoeveelheid zorgen dat hij iets belangrijks zal missen van de wedstrijden die op het veld worden gespeeld. Ter voorbereiding op de kwartfinales voorzag hij het huis van oranje donuts en bier dat geen alcohol bevatte. Peter glimlacht als hij meteen een fotolijstje.
van Frédérique pakt en zegt: “We hoeven alleen maar overdag te werken.” “Hoewel ik overdag graag speel, vind ik het niet erg om midden in de nacht op te staan. We houden Frédérique nauwlettend in de gaten. We waren er in het Nederlands Elftal bij zowat alle wedstrijden van Frédérique”, zegt de moeder van Frédérique. Anne-Hélène: “We waren daar omdat ze voor Nederland speelde.
“Als direct gevolg hiervan zijn we al naar een flink aantal landen gereisd; het is geweldig om dat allemaal te mogen meemaken.” De familie schept trots op over alle prestaties van Frédérique op het ijs door de jaren heen. Zo draait de discussie rond haar debuuttoernooi met Dutch B in Valencia. dochter, de wedstrijd verliep door bepaalde onvoorziene omstandigheden niet zoals ze had gehoopt.
Peter maakt de opmerking: “Dat is absoluut kenmerkend voor Fré.” , op een gegeven moment reden we naar het spelershotel en adviseerden haar om zichzelf te herpakken en haar houding te veranderen. We vonden het belangrijk dat ze zou begrijpen waar ze stond. In die periode verwees Frédérique ook naar de zin ” Van snikken tot onverstoorbare wereldtop’ in haar hockeymonoloog.
Ook Frédérique’s koelbloedigheid komt aan bod. ‘Ze mag de sensatie ervaren van het strijden in haar eigen kleine universum ’, zei Pieter. Dat krijgt ze niet van haar moeder of van mij. Dit beschrijft inderdaad de persoonlijkheid van Frédérique het best. Ze geniet echter ook van een hartelijke lach en de focus die op haar wordt gelegd. Bovendien, wanneer ze thuis is met haar broers en andere .
bekleedde haar grootmoeder internationale posities. Haar moeder was een volleerd speler in haar eigen recht. Haar oppas was ook een inwoner van hetzelfde gehucht, Lidewij Welten, die twee Olympische gouden medailles won.Omdat het voor iedereen duidelijk was dat Matla kon hockeyen, was een verhuizing van HOD naar Den Bosch een logische volgende stap. Ze verscheen uit het niets op het speelveld naast Welten en Paumen.
,Ik nam alles wat Maartje zei uiterst serieus. Zelfs toen ze rokend van woede was.’ Matla is echter de enige die strenger is voor zichzelf dan voor Matla. ‘Ik heb altijd een zeer hoge standaard voor mezelf gesteld. Je zou me kunnen opvegen als ik het Nederlandse A-team twee ballen zou geven en ze allebei zouden gebruiken. Ik was nooit echt goed in spelen. Paumen en ik.
hebben veel gesprekken gevoerd over het onderwerp.” In adVoor de goede orde, “Mattie” is een afkorting voor “Frédérique Matla”, een bijnaam die zijn oorsprong vindt in de hockeysport en terloops is geaccepteerd door de Matla-familie. Tijdens de wedstrijd tussen de Orange Ladies en Nieuw-Zeeland is het niet ongewoon om de bijnaam “Mattie” te horen roepen in de woonkamer van de Matla. De “vuist” die Peter noemt, is een traditie van voor de wedstrijd die de spits van.
Oranje vlak voor elke wedstrijd opvoert. Het was bijna als een gedeeld moment tussen een vader en een dochter. “Tijdens de opstelling zal Frédérique ons meestal zoeken terwijl we in het stadion zijn”, voegt Peter eraan toe. “In de meeste gevallen zijn we er.” “Zodra we elkaar gevonden hadden, hebben we meteen een vuist gemaakt en gebald. Zo van: we hebben er zin in.
We gaan het gezellig met elkaar hebben.” Peter weet zeker dat de vuist van zijn dochter vlak voor de wedstrijd in Tokio de lucht in ging, ondanks dat de “vuist” niet op de foto te zien is. met de koffie allemaal bereid en voor u klaar. Peter, die is uitgedost in een oranje poloshirt en een oranje pet, is gevuld met een buitensporige hoeveelheid zorgen dat hij iets belangrijks zal missen van de wedstrijden die op het veld worden gespeeld. Ter voorbereiding op de kwartfinales voorzag hij het huis van oranje donuts en bier dat geen alcohol bevatte.
Peter glimlacht als hij meteen een fotolijstje van Frédérique pakt en zegt: “We hoeven alleen maar overdag te werken.” “Hoewel ik overdag graag speel, vind ik het niet erg om midden in de nacht op te staan. We houden Frédérique nauwlettend in de gaten. We waren er in het Nederlands Elftal bij zowat alle wedstrijden van Frédérique”, zegt de moeder van Frédérique.
Anne-Hélène: “We waren daar omdat ze voor Nederland speelde.” “Als direct gevolg hiervan zijn we al naar een flink aantal landen gereisd; het is geweldig om dat allemaal te mogen meemaken.” De familie schept trots op over alle prestaties van Frédérique op het ijs door de jaren heen. Zo draait de discussie rond haar debuuttoernooi met Dutch B in Valencia. dochter, de wedstrijd verliep door bepaalde onvoorziene omstandigheden niet zoals ze had gehoopt. Peter maakt de opmerking.
“Dat is absoluut kenmerkend voor Fré.” , op een gegeven moment reden we naar het spelershotel en adviseerden haar om zichzelf te herpakken en haar houding te veranderen. We vonden het belangrijk dat ze zou begrijpen waar ze stond. In die periode verwees Frédérique ook naar de zin ” Van snikken tot onverstoorbare wereldtop’ in haar hockeymonoloog. Ook Frédérique’s.
koelbloedigheid komt aan bod. ‘Ze mag de sensatie ervaren van het strijden in haar eigen kleine universum ’, zei Pieter. Dat krijgt ze niet van haar moeder of van mij. Dit beschrijft inderdaad de persoonlijkheid van Frédérique het best. Ze geniet echter ook van een hartelijke lach en de focus die op haar wordt gelegd. Bovendien, wanneer ze thuis is met haar broers en andere broers en zussen. Die drie kunnen het fantastisch goed met elkaar vinden.
Maarten knikt instemmend. Dan, als haar dochter het veld heeft verlaten, zegt Fré’s moeder Anne-Hélène: “De eerste die Fré omhelst zodra ze het veld verlaat, is Maarten.” Hij slaagde erin een flink bedrag op te halen voor kinderen met een spierziekte. Toen ik thuiskwam, was het eerste dat door mijn hoofd ging: “Ik wil meer te weten komen over deze kinderen.”
In diezelfde week bracht ik een bezoek aan Marie-Claire, een klein meisje dat leed aan een spierziekte. Terwijl we kletsten en hockeyen in de tuin, zaten we in de tuin. “Marie-Claire was degene die me op dat moment hielp om de dingen helder te zien.” Ziekten van de spieren zijn vaak degeneratief van oorsprong. Op het moment van haar overlijden voorspelden .
artsen dat Marie-Claire nog maar vier jaar te leven had. Ze is elf jaar oud vanaf het opstellen van deze zin. Ze groeide op in Valkenswaard. In de tijd van gras, roll-ins en buitenspel, bekleedde haar grootmoeder internationale posities. Haar moeder was een volleerd speler in haar eigen recht. Haar oppas was ook een inwoner van hetzelfde gehucht, Lidewij Welten, die twee Olympische gouden medailles won.
Omdat het voor iedereen duidelijk was dat Matla kon hockeyen, was een verhuizing van HOD naar Den Bosch een logische volgende stap. Ze verscheen uit het niets op het speelveld naast Welten en Paumen. ,,Ik nam alles wat Maartje zei uiterst serieus. Zelfs toen ze rokend van woede was.’ Matla is echter de enige die strenger is voor zichzelf dan voor Matla.
‘Ik heb altijd een zeer hoge standaard voor mezelf gesteld. Je zou me kunnen opvegen als ik het Nederlandse A-team twee ballen zou geven en ze allebei zouden gebruiken. Ik was nooit echt goed in spelen. Paumen en ik hebben veel gesprekken gevoerd over het onderwerp.”
