Leeftijd Paul Mccarthy:McCarthy werd in dat jaar geboren in de stad Salt Lake City, Utah. Na het behalen van zijn bachelordiploma in kunst aan de Weber State University in Ogden, Utah, vervolgde hij zijn opleiding aan de Universiteit van Utah totdat hij afstudeerde. Daarna vervolgde hij zijn opleiding aan het San Francisco Art Institute, waar hij een Bachelor of Fine Arts-graad in schilderen behaalde.
Hij behaalde zijn Master of Fine Arts-graad aan de University of Southern California, waar hij kunst, video en film studeerde. Aan de University of California, Los Angeles, waar hij werkte, instrueerde hij studenten in performance, video, installatie en de geschiedenis van performance art. De belangrijkste media waarin McCarthy momenteel werkt, zijn video en beeldhouwkunst.
McCarthy begon zijn artistieke carrière als schilder en kreeg een formele opleiding, maar zijn voornaamste interesse gaat uit naar alledaagse activiteiten en de rotzooi die ze veroorzaken. Een aanzienlijk deel van zijn werk uit de late eeuw, zoals ‘Mountain Bowling’ en ‘Hold an Apple in Your Oksel’, lijkt opvallend veel op het werk van Allan Kaprow, de oprichter van Happenings, met wie McCarthy een professionele relatie onderhield .
Performance, sculptuur, installatie, film en “schilderen als actie” zijn allemaal voorbeelden van McCarthy’s creatieve inspanningen. Enerzijds is zijn referentiekader geworteld in typisch Amerikaanse zaken, zoals Disneyland, B-films, soapseries en strips. Aan de andere kant is hij een kritische analist van de massamedia en de consumentgedreven Amerikaanse samenleving, evenals de hypocrisie, dubbele moraal en repressie ervan.
Aan de andere kant kan de belangrijkste invloed die de Europese avant-garde kunst op zijn artistieke vormentaal heeft gehad, aan deze laatste worden toegeschreven. De Lost Art Movement, Joseph Beuys, Sigmund Freud, Samuel Beckett en het Weense actionisme zijn enkele voorbeelden van dergelijke invloeden. Ik begon al vroeg met videobanden te werken.
De eerste draaiden om verschillende manieren om dingen waar te nemen. De camera stond op zijn kant, anders zou ik spiegels en dergelijke gebruiken. Aan de andere kant begon ik ook werken te maken die performances waren in de zin dat ze mijn aanwezigheid voor de camera lieten zien. Ik zou het grootste deel van mijn tijd in de studio alleen met de camera werken.
Er waren niet veel spullen in de ruimte. Ik zou deelnemen aan bepaalde activiteiten en deze bijhouden. Ze hadden vaak te maken met herhaling en vertrouwden op intuïtie. Ma Bell was een van de eerste dingen die ik deed waardoor ik met vloeistoffen moest werken; in dit geval was het motorolie. Het maken van het stuk was niet iets wat ik van plan was te doen. Het was totaal niet gepland.
Dit was de eerste tape met een persona voor het personage. Ondanks het feit dat hij volgens zijn eigen verklaringen op de hoogte was van de activiteiten van de Weense Actionisten in de betreffende periode, merkt hij op dat er een aanzienlijke kloof is tussen die activiteiten en zijn eigen optredens: Wenen is Los Angeles niet.
Mijn inspiratie haal ik uit kindertelevisie geproduceerd in Los Angeles. Als tiener werd ik niet blootgesteld aan het katholicisme en ik woonde ook niet in een omgeving die tijdens de Tweede Wereldoorlog door Europa werd beïnvloed. Men praat over kunstwerken uit Wenen zonder echt te twijfelen aan het feit dat er een grote kloof is tussen ketchup en bloed.
Ik heb nooit overwogen dat wat ik doe als sjamanistisch kan worden beschouwd. Een clown zijn in plaats van een sjamaan is waar mijn werk in de eerste plaats over gaat. In eerdere werken van McCarthy probeerde hij de conventies van de schilderkunst te ondermijnen door zijn eigen lichaam als penseel of zelfs canvas te gebruiken.
Later in zijn carrière begon hij vloeistoffen uit zijn eigen lichaam of voedsel te gebruiken als vervangers in zijn kunstwerken. In de video met de titel ‘Sauce’ schilderde hij met zijn hoofd en gezicht en zei dat hij ‘zijn lichaam had ingesmeerd met verf en vervolgens met ketchup, mayonaise of rauw vlees, en in één geval met uitwerpselen’.
Er was een opvallende overeenkomst tussen dit en het werk van de Oostenrijkse actionist Günter Brus. Op een vergelijkbare manier evolueerde zijn werk van schilderkunst naar transgressieve performancekunst, die bestaat uit psychoseksuele gebeurtenissen die zijn ontworpen om tegen de sociale conventies in te gaan en de emotionele grenzen van zowel de kunstenaar als de toeschouwer te verleggen. Dat blijkt uit het stuk dat hij schreef.
In de scène uit Class Fool is te zien hoe McCarthy zichzelf door een klaslokaal gooit aan de Universiteit van Californië, San Diego, dat bedekt is met ketchup totdat hij versuft raakt en zichzelf verwondt. Daarna heeft hij een aantal keer overgegeven en vervolgens een Barbiepop in zijn rectum gestopt.
Toen het publiek de kalmte niet meer kon bewaren om naar zijn uitvoering te kijken, kwam er een einde aan het stuk. Afgestudeerde studenten Virginia Maksymowicz en Blaise Tobia, samen met kunsthistoricus Moira Roth, besteedden enkele uren aan het opruimen van de ketchup en het braaksel omdat ze bang waren dat de beheerders van de universiteit de rommel zouden moeten opruimen. Op een foto genomen tijdens het evenement.
